کاج‌ها در بکر اند


نیمکت کهنه‌ باغ
خاطرات دورش را
در اوّلین بارش زمستانی
از ذهن پاک کرده است.

خاطره شعرهایی را که هرگز نسروده بودم.
خاطره آوازهایی را که هرگز نخوانده بودی.



ـ حسین پناهی ـ

خواب


چکیدم.
به زمان خوردم.
هزار تکَه شدم؛
هزار بار کوچکتر از قبل،
از قطره.
روی سطحی کشدار
ساعتم ایستاد.
قلبم را نمی‌دانم.



۲۹ ژوئیه ۲۰۰۵

اشاره


تو مرا به نام می‌خوانی؛ نام‌اَت را نمی‌دانم.
تو به من اشاره می‌کنی؛ اشاره نمی‌توانم.
من، برای آنکه چیزی از خود به تو بفهمانم.
جز چشم‌های‌ام چیزی ندارم.


ا. بامداد (آهنگ‌های فراموش شده)