یاس زرد


به ساعت نگاه کرد، از دوازده گذشته بود. یادش نبود از کِی داشت راه می‌آمد. پاچه‌های شلوارش تا زانو خیس بودند. شاید توی چاله افتاده بود، شاید هم ماشین‌هایی که رد می‌شدند بهش آب پاشیده بودند. باران دیگر بند آمده بود. کلاه کاپشنش را از سر برداشت. هوا تازه و بهاری بود. از کنار یاس‌های زرد رَد می‌شد و یاد بهار افتاد. شب‌ها هم زردی این یاس‌ها توی چشم می‌زد. بهار همیشه می‌گفت یاس زرد را از هر گُلی بیشتر دوست دارد. فقط حیف که زود رنگشان می‌رود و سبز می‌شوند.
تو دلش گفت: حیف.
حالا دیگر بهار حرف‌های دلش را هم می‌شنید.