برگ ِ آخر ِ تقویم


امسال هوا زود بهاری شد. برعکس ِ پارسال که تا دو ماه بعد ِ عید هم برف می‌بارید. انگار ِ همه‌ی سرمای امسال اشتباهی رفته بود ایران. حالا من بعد ِ چندسال در اسفندماه بوی بهار را می‌شنوم و نسیم ِ خنک ِ بهاری که از زیر ِ لباس‌های بهاره روی پوست دست می‌کشد، بعد ِ مدت‌ها، قبل ِ عید، تو هوا می‌رود. فقط می‌ماند ماهی‌ی قرمز و سبزه و سنبل که این‌روزها راه به راه کنار ِ خیابان‌های تهران فروخته می‌شود و قنادی‌های پر ِ آدم و آجیل ِ تواضع. هرقدر هم که با این‌جا اخت شده باشی باز چیزهایی هست که همراه ِ ساعت ِ بیولوژیکی‌ت عین ِ نغمه‌ی کوچک ِ قشنگی صدات می‌زند. چه پارسال، چه امسال... باز روز از نو، روزی از نو. هی، هرسال.