بیشتر از یک سال می شه که فقط خبرهای بد از ایران می شنوم. از زلزله ی بم گرفته تا لاف زدن های بوش، زلزله ی هفته ی پیش تا بالاخره حکم عجیب و غریبی که برای آرش سیگارچی صادر شد. تا کی می خواد ادامه پیدا کنه؟

ای واسطه رحمت حق بهر خدا را
زین خاک بگردان ره طوفان بلا را
بشکاف زهم سینه این ابر شرربار

ناتنی
مهدی خلجی

یکی از رمان هایی که چند وقت پیش خوندم و می تونم بگم که ارزش خوندن هم داشت ناتنی بود. با اینکه خودم رو منتقد نمی دونم اما در نقش یه نفر که نیم دُنگ احساسات خدادادی داره و به هنر و ادبیات هم علاقه منده هوس کردم که اینجا چند کلمه ای درباره ش بنویسم. گرچه ماهییت یک وبلاگ هم چیزی بیش از این نیست.

داستان ناتنی از زبان اول شخص روایت می شه. از زبان شخصی به نام فؤاد مشکانی که ساکن اروپا ست. بعد از برخورد با چهره ی زنی در رستوران یک هتل به یاد زندگی گذشته ش می افته. یاد دوران کودکی در قم، دوران درس طلبگی، شروع انقلاب، دختری که سال ها عاشقش بوده و عشق های دیگر ....

رمان از ابتدا تا انتها بسیار سلیس و روان بیان می شه و همین لحن خوب باعث شیرینی بیشتر برای خواننده است. هر چند گاهی اوقات اتفاق های لوس و بی موردی که بود و نبودشان فرقی برای داستان نداره ضد حال هایی رو به خواننده می زنه. برای مثال علت علاقه ی یک خانوم منشی خوش آب و رنگ که در مطب دکتری (طبق روایت رمان) مشهور در تهران کار می کنه به لاس زدن با پسر شانزده هفده ساله ی شهرستانی با پیراهن یقه آخوندی و ته ریش چی می تونه باشه؟

گذشته از موردهایی از این سبک ناتنی روایتی است شیرین برای مقدس شمردن تن هر انسان.

شاید به دلیل زبان صریح و بی پرده ی رمان و به نقد کشیدن ناتن اندیشان امکان نشر آن در آینده ی نزدیک در داخل ایران مقدور نباشه

natani

با صد هزار مردم تنهایی
بی صد هزار مردم تنهایی

امان از دست این آدما تو غربت. این که الان دارم اینا رو اینجا می نویسم فقط به خاطر حس عجیب و غریبیه که این چندسال داشتم نه برام تازگی داره و نه امید به تغییرش دارم. ولی خوب به قول یه دوست عزیز: اگه آدم یه خرده قر هم نزنه پس دیگه چیکار کنه؟ خلاصه اینکه یه وقتایی دلت می خواد زندگیت حال و هوایی عوض کنه اما به هر دری که می زنی نمی دونی چیکار باید بکنی. هر بار که تلفنی با مامانت حرف میزنی: آره، خوبم، امتحانم بد نشد حالا ببینم چی می شه..... تا اونم الکی واسه درد بی درمون تو خیالاتی نشه. تنها راه گریزی که برام می مونه اینه که چار کلمه بخونم. داستانی، شعری، حرفی. تا شاید آرزو های قشنگ و دست نیافتنیم رو تو اونا پیدا کنم. چند ساعتی با رویا ها خوش باشم. اصلاً شده عینهو مواد مخدر. منتها مواد نیست. فکره. فکرهای مخدر.

1 

یه شب مهتاب

یه شب مهتاب
ماه میاد تو خواب
منو می بره
کوچه به کوچه
باغ انگوری
باغ آلوچه
دره به دره
صحرا به صحرا
اونجا که شبا
پشت بیشه ها
یه پری میاد
ترسون و لرزون
پاشو می ذاره
تو آب چشمه
شونه می کنه
موی پریشون

-احمد شاملو-